Leekens is den beste...

En nu dit penibele punt achter ons ligt kan ik overgaan tot het èchte verslag.

Reeds vanaf het eerste fluitsignaal was duidelijk dat de arabs eindelijk geleerd hadden uit de fouten van weleer. Niets concentratieverlies deze keer, maar de koeien van het sluizeke werden door de rozen soepel op brokeback moutaintiaanse wijze bij de horens gevat. Voor ze het goed en wel besefte had onze sympathieke tegenstander zijn netten al drie maal bol zien staan. De eerste twee kwamen er na mooi samenspel tussen de lange van de Kerremansen en Junior, waarbij de bal in beide gevallen door deze laatste in doel werd gewerkt. De derde goal komt volledig op het conto van Ruup, die het deze keer op zijn eigen dribbelvaardige wijze wilde proberen.
De ballers van 't sluizeke lieten na deze verschroeiende openingsfase de moed niet zakken, en trokken hun wat agressiever zaalvoetbalschoenen aan en onze groene rots moest dan ook tweemaal zeer attent reageren op hun pogingen. Het tegenoffensief van de vijand werd dan even onderbroken door een mooi schot op de paal bij het tikken van de grote wijzer richting vijftiende minuut, maar daarna moest Leekens weer gepast tussen bijde komen. Al bij al waren de Arabs er nog steeds gerust in maar desalniettemin besloten ze toch even een tandje bij te steken (er werd nu geroulleerd op een 32/10), en met resultaat. De 4-0 kwam er na een prachtige individuele actie van onzer eigen Pocahontas, alias B-Boy, ongetwijfeld aangewakkerd door het kijkende oog van z'n Julie. Nog voor de rust werd Leekens' collega verpicht zich voor een vijfde en zesde keer om te draaien na goals van Ruup, verrukkelijk aangeboden door een verrukte Kris (waarbij ik het over deze zijn gemoedstoestand heb en niet over een opgelopen bedverrekking) en nogmaals de vijftien, deze keer op zijn eentje. De klok kroop naar het halfuur toen net voor affluiten brendaboy zijn vierde van de avond droog naast de grijpgrage handen van de ongelukkigste tegenstander plaatste, 7-0.

Rust....

Had de tegenstander iets in ons water gedaan? Was het hoogmoed? Vermoeidheid? Wat de reden van het debacle na de rust ook moge zijn, vermeden zal het in de toekomst zeker moeten. We begonnen nog tamelijk enthousiast met pogingen van Ruup op de paal, J-sean net naast, Gijs net naast en een trap van de voorzitter met zijn razende rechtse eveneens net naast, maar het heilige vuur was toch wat geblust. Toen Jente op aangeven van Brendan de 8-0 binnenschoof leek dit wel het startsein voor onze nog steeds moedige tegenstander om nog maar eens alles uit de kast te halen, en voor ons om de deuren van de kast wagewijd open te zetten.
Gevolg: Leekens tussen de benen 8-1 ... en later 8-2 ... 8-3 ... 8-4. In deze periode was Leekes de enige die op niveau bleef met enkel mooie reddingen, ook al waren er nog pogingen van Brendan op de paal en de keeper, en Jente eveneens op hun doelman. Het eindsignaal lokte dan ook eerder een teleurstelling als Pavlovische reactie uit, in plaats van een ontlading van dolle euforie. Na een verkwikkende douche echter, was alles weer in een juister perspectief gezet en werden nog menige glazen met plezier gehoffen.